Jak dobrze uczyć swoje dzieci . Wychowanie do prawdziwego
sukcesu.  Madeline Levine

        Ta książka wpadła mi w ręce w odpowiedniej chwili. Perypetie
szkolne naszego syna, związane z tym, że w szkole realizuje się program, a nie
uczy dzieci i nie patrzy się na ich możliwości, talenty i na ogół widzi się te
słabsze strony, sprawiły że zaczęliśmy zastanawiać się nad systemem edukacji w
jakim poprzez nasze dzieci uczestniczymy.
    No i proszę mamy w rękach poradnik , który nie
tylko oparty jest na prawidłach psychologiczno-pedagogicznych ale przede
wszystkim jest poradnikiem napisanym przez mamę trojga dzieci. Madeline Levine
dzieli się swoimi spostrzeżeniami i przemyśleniami wziętymi z życia rodzinnego
i ogromnego doświadczenia w pracy z dziećmi i rodzicami.
Czytałam tę książkę z ołówkiem w zębach i podkreślałam  to, co wydawało mi się niesamowicie cenne i
ważne .Szczerze, to kilka kartek książki otrzymało na marginesie ogromny
wykrzyknik, żeby nie podkreślać każdego wersetu.
        Rodzice obecnie koncentrują się
na tym aby zapewnić dzieciom jak najwięcej zajęć pozalekcyjnych aby wzrastały
kompetencje dzieci  i ich wiedza . Dzieci
mają napięte dni, a  co za tym idzie dużo
stresu i mało czasu na zabawę. Zaangażowanie rodziców czasem, niestety nie
idzie w dobrą stronę . Dzieci są przemęczone i rodzice też. ,,Większość z nas
wie, że nieustanne trąbienie o nauce, stopniach, szkołach i wynikach testów
obciąża nie tyle nasze dzieci i nas samych , ile nasze relacje z dziećmi.”  Rodzicom wydaje się że dzieci potrzebują zajęć
ponadprogramowych , żeby nie pozostać w tyle za rówieśnikami i mieć szanse na
studia na dobrej uczelni.
Madeline jako psycholog słyszała często tego typ pytania: ,, wszystkie dzieci w
grupie przedszkolnej potrafią czytać , mój syn nie, co mam robić?  Okazuje się pytania  te wynikają z obawy , że jeśli my jako rodzice
nie postąpimy właściwie  nasze dzieci
drogo zapłacą za nasze błędy. Sami się nakręcamy i poprzeczkę podnosimy co raz
wyżej nie tylko sobie ale też naszym dzieciom.
       Jak to z tą szkołą jest? My
rodzice myślimy że,, system edukacji ma za zadanie zoptymalizować potencjał
wszystkich uczniów. Ale w rzeczywistości zawsze kształci taki typ pracowników,
jakiego potrzebuje gospodarka.”- Straszne!
W książce znajdziemy stworzony przez Madelina Levine  elementarz rozwoju dziecka. I od razu zachęca
mnie jego pierwsza cześć –,, szkolne lata to nie tylko nauka’’.
No właśnie. My wracamy do domu ok. 15.30 – jemy obiad, trochę relaksu i siadamy
do lekcji. I tak odrabiamy , odrabiamy do wieczora. A kiedy pobiegać po parku ,
zbudować statek z listewki, poczytać. A przecież matematyki najlepiej można
nauczyć się przy budowie statku.
     Dzieci właściwie otrzymujemy na
pewien czas , potem idą już własną drogą. Czasem zdarza się tak, że chcemy
przekazać im swoje marzenia, cele, zainteresowania.  Kiedy przedwcześnie określamy przyszłość
dziecka przedstawiamy mu jedynie nasze nadzieje i projekcje. Autorka radzi
abyśmy przeszli od,, nadrodzicielstwa” i powrócili do podstaw rodzicielstwa
,które pozwoli by dzieci dorastały ku zdrowemu i autentycznemu ,,ja”.
Część trzecia – Czynniki odporności – to rzeczywiście  poradnik ,bo można w nim otrzymać rady co
robić a czego nie robić,  w przestrzeni
siedmiu najważniejszych umiejętności. Możemy dowiedzieć  się jak nauczyć dziecko samodzielnie szukać
rozwiązań, a także jak nauczyć dziecko podejmować działania. Bardzo pomocna
jest część czwarta , bardzo praktyczna z konkretnymi działaniami- tzw.
ćwiczenia z kartką i ołówkiem.

Pozwolę sobie zakończyć jednym z zadań z Rodzinnego planu
działania:
,,Dwa razy w miesiącu wychodzę z
przyjaciółmi . To ważne , żeby dzieci widziały , jak istotne w życiu są dobre
relacje z innymi i jak dbam o utrzymywanie kontaktów ze znajomymi , pomimo
nawału zajęć.”- o !niech to będzie moje postanowienie noworoczne.
O i jeszcze jedno –  prawdziwym
sukcesem mojego wychowania niech będzie to, że moje dzieci będą DOBRYMI LUDŹMI!
O, o  i może jeszcze to ,, więcej tulenia- mniej warczenia”!

Nie sposób przestać pisać o tej książce- przeczytajcie ją
koniecznie!
 Z wykrzyknikami na marginesach 😉